Σήμερα το ιστολόγιο πενθεί. Ας του επιτραπεί λοιπόν ένα μικρό συναισθηματικό ξέσπασμα...
Καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, τρεις φοιτητές, ο Η, ο Σ και ο Β (αυτός είμαι εγώ), περιμένουν κάποιο πρωί την έναρξη ενός από τα εργαστηριακά μαθήματα που αφορούσαν στα "Εργαστήρια Ηλεκτρομαγνητισμού", του δεύτερου έτους του προγράμματος σπουδών του τμήματος Φυσικής του Παν/μίου Ιωαννίνων. Υπήρχε διάχυτη μια σχετική ανησυχία στην αίθουσα, καθώς ο διδάσκων, ο Περικλής Τσέκερης θα επέστρεφε στους φοιτητές τις εργασίες από το προηγούμενο μάθημα που αφορούσαν - μεταξύ άλλων - στα σχήματα Lissajous.
Η δυσκολία - υποτίθεται - της άσκησης, είχε σαν αποτέλεσμα οι περισσότερες ομάδες να έχουν παραδώσει άθλιες εργασίες. Από το συνδυασμό αυτής της ... αθλιότητας, με την αυστηρότητα του Καθηγητή Τσέκερη, προοιωνίζονταν... εκρηκτικές εξελίξεις.
Ο Καθηγητής είχε μια φοβερή συνήθεια όταν διόρθωνε εργασίες: κάθε λάθος βαθμολογείτο επιτόπου. Η ... ταρίφα ήταν -1 για τα μικρά λάθη, -2 για τα μέτρια και -3 για τα μεγάλα. (Υπήρξε ομάδα που ισχυρίστηκε ότι σε γραπτό της εμφανίστηκε το σκορ ρεκόρ για μεμονωμένο λάθος: -4 ! Η πληροφορία όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί). Το συνολικό σκορ λαθών προστίθετο στο 10 (άριστα) και έτσι προέκυπτε ο βαθμός του γραπτού. Πολλές ομάδες εκείνο το πρωί αναρωτιούνταν αν ο τελικός βαθμός μιας εργασίας μπορούσε να είναι αρνητικός!
Τα λεπτά κύλησαν και ο καθηγητής κατέφτασε στην αίθουσα, με τις εργασίες ανά χείρας και ένα ύφος που σαφώς εμπεριείχε θυμό αλλά και λύπη. Ήταν προφανές ότι ήταν απογοητευμένος. Οι εργασίες μοιράστηκαν στις ομάδες. Οι βαθμοί ήταν όλοι μεταξύ 2 και 3 (με άριστα το 10). Αντί του αρνητικού τελικού βαθμού, ο καθηγητής Τσέκερης είχε προτιμήσει, μια και δεν βρήκε ούτε μια εργασία της προκοπής, να βαθμολογήσει τα γραπτά με 2 ή 3 και την επισήμανση "επιεικώς" κάτω από το βαθμό! Η απάντηση είχε δοθεί: αρνητικός βαθμός δεν μπορούσε να υπάρξει ... μάλλον !
Η ομάδα μας πήρε και αυτή την εργασία της. Είχαμε πάρει "3 επιεικώς" αν και μας άξιζε σίγουρα ένα -15! Αρχίζουμε λοιπόν να ξεφυλλίζουμε την εργασία για να δούμε τα λάθη μας. Και ο Η ανακαλύπτει κάπου ότι ο Καθηγητής είχε αδίκως διορθώσει (με -2) κάτι που είχαμε γράψει. Αφού το εξετάσαμε και οι τρεις και συμφωνήσαμε πως ό,τι είχαμε γράψει σε εκείνο το σημείο ήταν σωστό, ο Η λέει αποφασιστικά : "Θα πάω να του το πω". Μάταια παλέψαμε να τον συγκρατήσουμε εγώ και ο Σ. Το φλογερό ταμπεραμέντο του Η και το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ο συγγραφέας της επίμαχης παραγράφου, τον οδήγησαν ταχύτατα μπροστά στον Καθηγητή. Ο Η εξήγησε στον Καθηγητή την ένστασή του/μας. Εκείνος πήρε την κόλλα. Μελέτησε ξανά με μεγάλη προσοχή το κείμενό μας σε εκείνο το σημείο, έσβησε τη σημείωση με το "-2", είπε : "σας ζητώ συγνώμη, έχετε δίκιο" και έδωσε την εργασία πίσω στον Η. Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να το ... χοντρύνει: "Μα κύριε Τσέκερη δεν θα διορθώσετε και το συνολικό βαθμό" ; (Εκείνη τη στιγμή, εγώ, σε πλήρη - είμαι βέβαιος - συμφωνία με τον Σ, κατάλαβα το νόημα της φράσης "μου κόβονται τα πόδια")! Ο Καθηγητής απαντά : "Α, ναι"! Ξαναπαίρνει την κόλλα λοιπόν και ... επανοπλίζει το κόκκινο στυλό. Ο Η αρχίζει να χαμογελά! Εγώ, ο Σ και κάποιοι φοιτητές γύρω που παρακολουθούν, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ο Καθηγητής λοιπόν, με ηρεμία, διαγράφει τη λέξη "επιεικώς" και επιστρέφει την κόλλα στον Η που την παίρνει αμήχανος και απορημένος. Οι δε υπόλοιποι που παρακολουθούμε, ξεσπάμε σε ασυγκράτητο γέλιο.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο Β εργαζόταν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, στο κεντρικό Κατάστημα των Ιωαννίνων, στην Αβέρωφ 4. Ο Καθηγητής, ερχόταν εκεί κάθε μήνα για να εισπράξει με εξουσιοδότηση τη σύνταξη της μητέρας του, που δεν ήταν σε θέση να έρθει η ίδια. Μια φορά λοιπόν, είχα λίγο χρόνο διαθέσιμο και φέρθηκα σαν ... κλασικός νεοέλληνας. Εξυπηρέτησα τον Καθηγητή ξεχωριστά κατά παράβαση της σειράς. Ειλικρινά, δεν το συνήθιζα, ο σεβασμός όμως στο πρόσωπο του Δασκάλου μου ήταν μεγάλος. Αυτός πήρε τα χρήματα και τα παραστατικά και μου είπε με εκείνη τη μπάσα μακρόσυρτη φωνή του : "Βασίλη σε ευχαριστώ πολύ. Αλλά, σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις αυτό. Δεν υπάρχει ανάγκη. Εγώ μπορώ να περιμένω, έχω χρόνο. Να με αφήνεις να περιμένω μέχρι να έρθει η σειρά μου".
Λίγους μήνες μετά, άρχισα να εργάζομαι σχεδόν αποκλειστικά στο ταμείο του Καταστήματος. Ο Καθηγητής συνέχιζε να έρχεται κάθε μήνα, έκοβε το χαρτάκι του και προσπαθούσε, όταν ερχόταν η σειρά του πάντα, να έρθει στο δικό μου πόστο αν ήταν δυνατόν, για να μιλήσουμε. Αρκετό καιρό μετά, ήρθε και πάλι στο ταμείο 6. "Καλημέρα κύριε Καθηγητά. Τι κάνετε; Ήρθατε για τη σύνταξη της μητέρας σας΄", του λέω. Και έρχεται η απάντηση, ακόμα πιο μπάσα και πιο μακρόσυρτη από ότι συνήθως: "Βασίλη, η μητέρα μου πέθανε. Και να σου πω την αλήθεια, μου έχει στοιχίσει πολύ. Δεν είναι σωστό να το λέω, έφτασα 60 χρονών και είχα ακόμα τη μητέρα μου. Άλλοι μένουν ορφανοί από μωρά παιδιά. Είναι ντροπή να αισθάνομαι έτσι. Αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν τραβάς τις ρίζες πονάνε".
Εχθές το απόγευμα, ο δικός μου πρώην μαθητής Ν, φοιτητής σήμερα ο ίδιος στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, γνωρίζοντας τα αισθήματα που έτρεφα για τον Καθηγητή Τσέκερη, με πήρε τηλέφωνο για να μου αναγγείλει το δυσάρεστο νέο. Ο Καθηγητής έφυγε από τη ζωή προχθές, 1η σεπτεμβρίου του 2013 σε ηλικία 66 ετών.
Ο μαύρος καβαλάρης δεν τον άφησε να περιμένει να έρθει η σειρά του...
Είμαι κι εγώ από τους τυχερούς, όπως ο Καθηγητής. Είμαι πια 40 και έχω τους γονείς μου. Έχω ακόμα και έναν παππού εν ζωή. Δεν έχω νιώσει τη γονεϊκή απώλεια. Από το χθεσινό απόγευμα όμως, νιώθω κι εγώ τις ρίζες από ένα κομμάτι της ψυχής μου, να τραβιούνται. Και πονάει πολύ.
Δάσκαλε, καλό σου ταξίδι.
http://www.physics.uoi.gr/atomol/
http://www.physics.uoi.gr/home/?q=el/node/106
Καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, τρεις φοιτητές, ο Η, ο Σ και ο Β (αυτός είμαι εγώ), περιμένουν κάποιο πρωί την έναρξη ενός από τα εργαστηριακά μαθήματα που αφορούσαν στα "Εργαστήρια Ηλεκτρομαγνητισμού", του δεύτερου έτους του προγράμματος σπουδών του τμήματος Φυσικής του Παν/μίου Ιωαννίνων. Υπήρχε διάχυτη μια σχετική ανησυχία στην αίθουσα, καθώς ο διδάσκων, ο Περικλής Τσέκερης θα επέστρεφε στους φοιτητές τις εργασίες από το προηγούμενο μάθημα που αφορούσαν - μεταξύ άλλων - στα σχήματα Lissajous.
Η δυσκολία - υποτίθεται - της άσκησης, είχε σαν αποτέλεσμα οι περισσότερες ομάδες να έχουν παραδώσει άθλιες εργασίες. Από το συνδυασμό αυτής της ... αθλιότητας, με την αυστηρότητα του Καθηγητή Τσέκερη, προοιωνίζονταν... εκρηκτικές εξελίξεις.
Ο Καθηγητής είχε μια φοβερή συνήθεια όταν διόρθωνε εργασίες: κάθε λάθος βαθμολογείτο επιτόπου. Η ... ταρίφα ήταν -1 για τα μικρά λάθη, -2 για τα μέτρια και -3 για τα μεγάλα. (Υπήρξε ομάδα που ισχυρίστηκε ότι σε γραπτό της εμφανίστηκε το σκορ ρεκόρ για μεμονωμένο λάθος: -4 ! Η πληροφορία όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί). Το συνολικό σκορ λαθών προστίθετο στο 10 (άριστα) και έτσι προέκυπτε ο βαθμός του γραπτού. Πολλές ομάδες εκείνο το πρωί αναρωτιούνταν αν ο τελικός βαθμός μιας εργασίας μπορούσε να είναι αρνητικός!
Τα λεπτά κύλησαν και ο καθηγητής κατέφτασε στην αίθουσα, με τις εργασίες ανά χείρας και ένα ύφος που σαφώς εμπεριείχε θυμό αλλά και λύπη. Ήταν προφανές ότι ήταν απογοητευμένος. Οι εργασίες μοιράστηκαν στις ομάδες. Οι βαθμοί ήταν όλοι μεταξύ 2 και 3 (με άριστα το 10). Αντί του αρνητικού τελικού βαθμού, ο καθηγητής Τσέκερης είχε προτιμήσει, μια και δεν βρήκε ούτε μια εργασία της προκοπής, να βαθμολογήσει τα γραπτά με 2 ή 3 και την επισήμανση "επιεικώς" κάτω από το βαθμό! Η απάντηση είχε δοθεί: αρνητικός βαθμός δεν μπορούσε να υπάρξει ... μάλλον !
Η ομάδα μας πήρε και αυτή την εργασία της. Είχαμε πάρει "3 επιεικώς" αν και μας άξιζε σίγουρα ένα -15! Αρχίζουμε λοιπόν να ξεφυλλίζουμε την εργασία για να δούμε τα λάθη μας. Και ο Η ανακαλύπτει κάπου ότι ο Καθηγητής είχε αδίκως διορθώσει (με -2) κάτι που είχαμε γράψει. Αφού το εξετάσαμε και οι τρεις και συμφωνήσαμε πως ό,τι είχαμε γράψει σε εκείνο το σημείο ήταν σωστό, ο Η λέει αποφασιστικά : "Θα πάω να του το πω". Μάταια παλέψαμε να τον συγκρατήσουμε εγώ και ο Σ. Το φλογερό ταμπεραμέντο του Η και το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ο συγγραφέας της επίμαχης παραγράφου, τον οδήγησαν ταχύτατα μπροστά στον Καθηγητή. Ο Η εξήγησε στον Καθηγητή την ένστασή του/μας. Εκείνος πήρε την κόλλα. Μελέτησε ξανά με μεγάλη προσοχή το κείμενό μας σε εκείνο το σημείο, έσβησε τη σημείωση με το "-2", είπε : "σας ζητώ συγνώμη, έχετε δίκιο" και έδωσε την εργασία πίσω στον Η. Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να το ... χοντρύνει: "Μα κύριε Τσέκερη δεν θα διορθώσετε και το συνολικό βαθμό" ; (Εκείνη τη στιγμή, εγώ, σε πλήρη - είμαι βέβαιος - συμφωνία με τον Σ, κατάλαβα το νόημα της φράσης "μου κόβονται τα πόδια")! Ο Καθηγητής απαντά : "Α, ναι"! Ξαναπαίρνει την κόλλα λοιπόν και ... επανοπλίζει το κόκκινο στυλό. Ο Η αρχίζει να χαμογελά! Εγώ, ο Σ και κάποιοι φοιτητές γύρω που παρακολουθούν, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ο Καθηγητής λοιπόν, με ηρεμία, διαγράφει τη λέξη "επιεικώς" και επιστρέφει την κόλλα στον Η που την παίρνει αμήχανος και απορημένος. Οι δε υπόλοιποι που παρακολουθούμε, ξεσπάμε σε ασυγκράτητο γέλιο.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο Β εργαζόταν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, στο κεντρικό Κατάστημα των Ιωαννίνων, στην Αβέρωφ 4. Ο Καθηγητής, ερχόταν εκεί κάθε μήνα για να εισπράξει με εξουσιοδότηση τη σύνταξη της μητέρας του, που δεν ήταν σε θέση να έρθει η ίδια. Μια φορά λοιπόν, είχα λίγο χρόνο διαθέσιμο και φέρθηκα σαν ... κλασικός νεοέλληνας. Εξυπηρέτησα τον Καθηγητή ξεχωριστά κατά παράβαση της σειράς. Ειλικρινά, δεν το συνήθιζα, ο σεβασμός όμως στο πρόσωπο του Δασκάλου μου ήταν μεγάλος. Αυτός πήρε τα χρήματα και τα παραστατικά και μου είπε με εκείνη τη μπάσα μακρόσυρτη φωνή του : "Βασίλη σε ευχαριστώ πολύ. Αλλά, σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις αυτό. Δεν υπάρχει ανάγκη. Εγώ μπορώ να περιμένω, έχω χρόνο. Να με αφήνεις να περιμένω μέχρι να έρθει η σειρά μου".
Λίγους μήνες μετά, άρχισα να εργάζομαι σχεδόν αποκλειστικά στο ταμείο του Καταστήματος. Ο Καθηγητής συνέχιζε να έρχεται κάθε μήνα, έκοβε το χαρτάκι του και προσπαθούσε, όταν ερχόταν η σειρά του πάντα, να έρθει στο δικό μου πόστο αν ήταν δυνατόν, για να μιλήσουμε. Αρκετό καιρό μετά, ήρθε και πάλι στο ταμείο 6. "Καλημέρα κύριε Καθηγητά. Τι κάνετε; Ήρθατε για τη σύνταξη της μητέρας σας΄", του λέω. Και έρχεται η απάντηση, ακόμα πιο μπάσα και πιο μακρόσυρτη από ότι συνήθως: "Βασίλη, η μητέρα μου πέθανε. Και να σου πω την αλήθεια, μου έχει στοιχίσει πολύ. Δεν είναι σωστό να το λέω, έφτασα 60 χρονών και είχα ακόμα τη μητέρα μου. Άλλοι μένουν ορφανοί από μωρά παιδιά. Είναι ντροπή να αισθάνομαι έτσι. Αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν τραβάς τις ρίζες πονάνε".
Εχθές το απόγευμα, ο δικός μου πρώην μαθητής Ν, φοιτητής σήμερα ο ίδιος στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, γνωρίζοντας τα αισθήματα που έτρεφα για τον Καθηγητή Τσέκερη, με πήρε τηλέφωνο για να μου αναγγείλει το δυσάρεστο νέο. Ο Καθηγητής έφυγε από τη ζωή προχθές, 1η σεπτεμβρίου του 2013 σε ηλικία 66 ετών.
Ο μαύρος καβαλάρης δεν τον άφησε να περιμένει να έρθει η σειρά του...
Είμαι κι εγώ από τους τυχερούς, όπως ο Καθηγητής. Είμαι πια 40 και έχω τους γονείς μου. Έχω ακόμα και έναν παππού εν ζωή. Δεν έχω νιώσει τη γονεϊκή απώλεια. Από το χθεσινό απόγευμα όμως, νιώθω κι εγώ τις ρίζες από ένα κομμάτι της ψυχής μου, να τραβιούνται. Και πονάει πολύ.
Δάσκαλε, καλό σου ταξίδι.
http://www.physics.uoi.gr/atomol/
http://www.physics.uoi.gr/home/?q=el/node/106
Αγαπητέ Βασίλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήο δάσκαλος Περικλής Τσέκερης υπήρξε ο άνθρωπος που σφράγισε την παιδική μας ηλικία και τις εφηβικές αναζητήσεις μας , ως Κατηχητής, απο το 1966 (ειμαι 59 ετών). Τον έζησα σαν φίλο, πονευματικό άνθρωπο, κυριολεκτικά αδερφό. Είχαμε συνεχή επικοινωνία όπου η σεμνότητα, η ταπείνωση και το ανθρώπινο μεγαλείο του δύσκολα μπορούσε να κρυφτει. Στο τελευταίο του ταξίδι, στο Κοιμητήριο του Κατσικά, βρέθηκαν να θρηνούν με βαθείς εσωτερικούς βουβους λυγμους, φίλοι, συγγενείς, μαθητές, πολλοί άγνωστοι μεταξύ τους, πάνω απο 700 άτομα, που τα είχε ενώσει η κοινή αγάπη για τον Περικλή Τσέκερη. Ευλογημένοι, όσοι μαθήτευσαν κοντά του. Είμαι βέβαιιος ότι το τελευταίο κεφάλαιο για τον Βίο του Περικκλή Τσέκερη δεν έχει γραφτεί ακόμα...το γραφει ο ουρανός. Φιλικά. Γιωργος Βλαχόπουλος, law@vlachopoulos.info
Αγαπητέ Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσωπικά δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις με τη θρησκεία (οποιαδήποτε θρησκεία). Αναγνώριζα όμως πάντοτε στον Καθηγητή Τσέκερη, έναν πνευματικό ογκόλιθο του αντίπαλου ιδεολογικού στρατοπέδου, αν και ποτέ δεν συζητήσαμε το θέμα μαζί. Ο Καθηγητής ήταν αυτοσυνεπής, σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, ασχέτως ιδεολογίας. Η παροιμιώδης συμφιλίωσή του με "την άλλη πλευρά του τάφου" όπως γράφτηκε από τους συναδέλφους του στο εργαστήριο, η μόνιμη ηρεμία (όχι μαλθακότητα, ηρεμία) της έκφρασης του προσώπου του και η απίστευτη σεμνότητά του, παρά το τεράστιο βιογραφικό του, ένα μικρό μέρος του οποίου θα προκαλούσε απογείωση του "εγώ" κάθε κοινού θνητού, αποδεικνύουν το ουσιαστικό και ειλικρινές του θρησκευτικού συναισθήματος του Καθηγητή.
Τον θαύμαζα ακόμα γιατί μου άρεσε ο τρόπος που δίδασκε. Δεν διάβαζα ποτέ πολύ στα μαθήματά του. Δεν χρειαζόταν. Αρκεί να είχες το αφτί σου εκεί στη διάλεξη. Είχε τόση σαφήνεια και άνεση. Ήταν σπουδαία εμπειρία να τον παρακολουθείς να διδάσκει. Λείπουν τέτοιοι Δάσκαλοι σήμερα νομίζω. (Μακάρι να κάνω λάθος...)
Θα κλείσω λέγοντας το εξής: αυτός ο άνθρωπος όταν σε κοιτούσε ένιωθες ότι σε αγαπάει...
Θα έχω πάντα βάρος στη συνείδησή μου ότι δεν ήμουν κι εγώ εκεί να τον αποχαιρετήσω.
Aγαπητέ Βασίλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστω για τις σκέψεις σου. Προσυπογραφω τα λόγια σου και να εισαι σίγουρος, ότι αν και εσύ δεν ησουν εκεί να τον αποχαιρετησεις, αυτός ήταν πάντα κοντά σου. Μας αγαπούσε όλους, όπως σωστα παρατηρησες. Στην κηδεία - αν και μιλούσα με τον Περικλή καθημερινά - μόλις έμαθα απο άνεργους συναδελφους του, ότι τους μοίραζε το μισθό του όταν δίκαια απεργούσαν....μια οικογένεια (μητερα με τρια ορφανά) την συντηρούσε κρυφα για να μη μείνουν τα παιδιά της στο δρόμο και να έχει "ξύλα για τον χειμώνα" όπως μάς έλεγε.....μάζευε χρήματα απο γνωστούς και φίλους για να τα μοιράζει σε πραγματικά ανήμπορους και όταν ρωτούσαμε , "καλά ρε Περικλή, ποιόν βοηθάμε;", μάς απαντούσε : βασικά εσάς τους ίδιους, έτσι για νά έχετε κάτι να "απολογηθείτε"..... και ακόμα, : "μη σας ενδιαφέρει, ο Θεός κραταει λογαριασμό ". Και κάτι τελευταίο...ήταν πιστός άνθρωπος του Θεού της Αγάπης, όχι μιας "σχηματοποιημένης εκκλησίας". Και εκεί όλοι θα πρέπει να συναντιόμαστε, άσχετα απο ιδεολογική θέση. Σε ασπάζομαι, όπως θα ήθελε κι εκείνος, σαν αδελφό. Συνέχισε να δημιουργείς και να προσφέρεις γνώση, αλλά πάνω από όλα ανθρωπιά.
ΓΒ
Προσπαθώ... Δεν ξέρω αν και πόσο το πετυχαίνω, αλλά πάντως το προσπαθώ ειλικρινά και με πάθος. Αυτό άλλωστε με υποχρεώνει να κάνω η κληρονομιά των Δασκάλων μου. Σε ευχαριστώ γι' αυτή τη συνομιλία που μαλακώνει κάπως την καρδιά μου. Ανταποδίδω τα ζεστά, αδελφικά σου συναισθήματα. Χαίρομαι που ως φαίνεται, το έργο του Δασκάλου μας είναι και θα είναι ζωντανό για καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έργα αγαπης ειναι πάντα ζωντανα Βασιλη. Και ο Δασκαλός σου είχε επιλέξει ως σπουδαιότερης σημασίας, παρά τις απέρνατες γνώσεις τους, τον δρόμο της Αγάπης και όχι απλά της Γνώσης. Μας έλεγε, ότι η αλόγιστη και εγωιστική δίψα για Γνώση μας έδιωξε κάποτε απο τον παραδεισο της Αγαπης. Κάτι ήξερε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίος άνθρωπος ο Τσέκερης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν τον πρωτοείδα απο κοντά (στο γραφείο του για αναβαθμολόγηση, τί αλλο; ) είχα την εντύπωση πως είχα μπροστά μου τον John Cleese απο τους Monty Python :)
Ήρεμος και προσγειωμένος τύπος, όχι σαν κάτι "πριμαντόνες" που είχε τότε η σχολή.
____________
Έτυχε να δώ και κάποια παλιά σχόλιά σου για τον Αλεξανδρόπουλο σε άλλη σελίδα ( http://tvxs.gr/news/ellada/orgi-diamantopoyloy-gia-katazitoymenoys-kathigites-se-afisa ) και μπορώ να πώ πως ακριβώς το ίδιο συνέβη και οταν σπούδαζα και εγώ τότε. Τον περιέβαλε η αύρα του αναποδιασμένου, αυστηρού, παράξενου με εκείνο το χαζό παραμύθι για τον τρόπο που βαθμολογούσε (οτι έβαζε τα γραπτά στον ανεμιστήρα και όποιου η σελίδα στεκόταν όρθια.. περνούσε το μάθημα)
Δεν νομίζω να μην ήξερε για αυτήν την φήμη και για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως την συντηρούσε διακριτικά. Λίγο με το κακόγουστο αγγλικό βαρύ ντύσιμο, την γραβάτα-μπακαλιάρο, τις μεγάλες σιωπές που κρατούσε όταν άκουγε βλακείες, τις μικροπροσβολές του (θυμάμαι που αν κάποιος πέταγε κοτσάνα τον ρωτούσε "εσείς κύριε με πανελλήνιες περάσατε εδώ;")
Παρ'όλα αυτά με έχει σημαδέψει μια κουβέντα του.
Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, όλοι κανονίζουμε τα διαδικαστικά με γιατρούς, δηλώσεις κλπ και στις 12 το μεσημέρι μαζευόμαστε στο αμφιθέτρο. Μαθητές, γονείς, γεμάτη η αίθουσα και μπαίνει ο Αλεξανδρόπουλος, ζητάει απο όλους να καθίσουμε. Μας καλωσορίζει, μας συστήνεται και γυρνάει και γράφει στον πίνακα ΦΥΣΙΚΟΣ - ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥ.
"Θέλω να ξεκαθαρίσω πως όσοι απο εδώ μέσα καταφέρετε να ολοκληρώσετε τις σποδές σας, δεν θα είστε και πολλοί, μόνο λίγοι θα τα καταφέρουν, θα είστε ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ του ΦΥΣΙΚΟΥ και ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΟΙ" και χτύπαγε την κιμωλία στον πίνακα για την περίπτωση που δεν το διαβάσαμε :))
"Για να μπορείτε να δηλώνετε ΦΥΣΙΚΟΙ πρέπει να φάτε πολλά ψωμιά και αμφιβάλλω αν κάποιος απο εδω μέσα τα καταφέρει" :))
Απίστευτο καλωσόρισμα!
Μεγάλη αλήθεια βεβαίως αν και την κατάλαβα πολύ αργότερα.
Πάντως κάτι τέτοια έλεγε και δεν τον συμπαθούσες εύκολα.
(Το παρατήρησα μόλις τώρα)
ΔιαγραφήΔεν γνωρίζω αν ζεί ο Αλεξανδρόπουλος πάντως σίγουρα θα χαιρόταν που κάποιος πήρε μια συμβουλή του στα σοβαρά και την ανάρτησε στο blog του αλλα ταυτόχρονα θα μάζευε τα φρύδια του και θα στεκόταν σιωπηλός για κάμποση ώρα οταν θα διάβαζε αυτό το "Φυσικός" που δηλώνεις ακριβώς κάτω απο την συμβουλή... χαχαχα
Μπορεί και να σου πέταγε κανένα "Συνηθίζετε να κοροιδεύετε συχνά τους καθηγητές σας στο διαδίκτυο;" ή "Χαζεύατε κάποια συμφοιτήτριά σας και πιάσατε μόνο τα μισά απο αυτά που είπα;"
Αγαπητέ koneth21@gmail.com. Αν δεν συμπάθησες τον Καθηγητή Αλεξανδρόπουλο, μάλλον δεν τον γνώρισες αρκετά. Στάθηκες πολύ νομίζω στην εξωτερική του εμφάνιση... Είμαι κι εγώ βέβαιος ότι ήξερε τις διάφορες φήμες. Δεν νομίζω όμως ότι είχε ανάγκη συντήρησης των φημών αυτών. Σιγουρα δεν ασχολείτο και πολύ με το θέμα. Αυτό που διαισθανόμουν, ήταν ότι ήταν τρομακτικά κουρασμένος από πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και η μαύρη αδιαβασία (δεν μπορώ να το πω πιο κόσμια...) των μαθημένων στην τεμπελιά φοιτητών του (περιλαμβάνω και τον τότε εαυτό μου...). Ήταν όμως οπωσδήποτε ένας Μεγάλος Δάσκαλος και ήταν πάντα εκεί για οποιονδήποτε φοιτητή είχε την ανάγκη του. Θα ξέρεις ίσως ότι διοργάνωνε πρόθυμα επιπλέον μαθήματα με δική του πρωτοβουλία, τα οποία ήταν εκπληκτικές εμπειρίες. Όσο για το άλλο θέμα που θέτεις... ειλικρινά το σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτό το "φυσικός" εδώ. Και όποτε αλλοτε πρέπει να το γράψω κάπου, επίσης το σκέφτομαι πάρα πολύ. Σε βεβαιώνω ότι έχω προσπαθήσει τίμια να κατακτήσω τον τίτλο, δεν ξέρω όμως αν το έχω καταφέρει ακόμα. Δεν κατέληξα τελικά στην επιλογή αυτή για να κοροϊδέψω τους μαθητές μου ή οποιονδήποτε άλλον. Απλώς θεώρησα ότι το "πτυχιούχος Φυσικής" ίσως φάνταζε πιο πομπώδες. Και δεν είχα καμιά πρόθεση για στόμφο. Δεν ξέρω αν πρέπει να το αλλάξω ή όχι. Ασφαλώς από τη στιγμη που δημοσίως εκθέτω απόψεις, αποδέχομαι την κρίση οποιουδήποτε. Απλως, αν μου επιτρέπεις, ως απολογία, θα ήθελα να τονίσω ότι ουδέποτε έγραψα δίπλα από το όνομά μου το "φυσικός" με κεφαλαίο "Φ". Και σε βεβαιώνω, ότι αν ο Καθηγητής Αλεξανδρόπουλος μου έκανε μια τέτοια παρατήρηση, θα το κατέβαζα αμέσως και δεν θα το έγραφα ξανά ποτέ. Φιλικά, Βασίλης Κολχούρης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που βρεθηκα μπροστα σε μια παραθεση εντυπώσεων και μνημης στον αγαπητο εκλειποντα δασκαλο Περικλη Τσεκερη. Με την σειρα μου επιτρεψατε μου να μοιραστω μαζι σας στιγμες και μνημες με τον σπουδαιο αυτο ανθρωπο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αναφερω εκεινες που θα μου επετρεπε να πω για τις αλλες κραταει το λογαριασμο ο Δεσποτης Χριστος μας.
Η γνωριμια μου μαζι του ελαβε χωρα ουσιαστικα οταν πρωτομπηκα στο μεταπτυχιακο της Φωτονικης. Πιο πριν, τον γνωριζα ως διδασκοντα καθηγητη στη Γενικη 2 οπου ηταν και το πρωτο μαθημα που ουσιαστικα περασα στις σπουδες μου, οχι γιατι το παρακολουθησα ανελλειπως αλλα ας πουμε απο Θεια Προνοια μιας και ημουν κακιστος φοιτητης! Κατι τετοιο κατα ενα τροπο με εκανε να διατειθεμαι θετικα προς το προσωπο του, χωρις εντουτοις να εχω σχετιστει μαζι του, αποτελοντας το εναυσμα μιας δυνατης σχεσης η οποια ετοιμαστηκε ερημην μου, προς οφελος μου δοξα τω Κυριω.
Η γνωριμια μας οπως προειπα χτιστηκε παρακολουθωντας τα μαθηματα του μεταπτυχιακου της Φωτονικης, του οποιου ηταν και "πατερας".
Οσιακη μορφη, αυστηρη οχι για να σε επιτιμησει, αλλα για να σε μαζεψει σε ολα τα επιπεδα, πνευματικα, επιστημονικα! Μου θυμωνε αν επεμενα με τις αφελεις ερωτησεις μου στη φυσικη, οχι απο θυμο αλλα απο ασυγκρατητο ζηλο για να μου εξηγησει! Ορμητικος, ενας εξαιρετικος φωνακλας που ποτε του δε με τρομαξε ή με πικαρε! Με εκανε και γελουσα το ταμπεραμεντο του, γιατι ηταν γνησιο, ειλικρινες κατι που κρατησα μεσα μου, και το εχω αφομοιωσει! Το τιναγμα του κεφαλιου, το κουνημα των χεριων ... Μια αυθεντια στη φυσικη, που ειχε αποψη για καθε εκφανση της, οχι επειδη ηθελε την ανθρωπαρεσκεια αλλα επειδη τον ζυγωνε το χρεος του δασκαλου, να φωτισει, να εξηγησει, να λυτρωσει! Και το εκανε πολλες φορες, παντα με υπομονη και αλλοτε με λιγοτερη η περισσοτερη ορμη!
Περαν ομως του γνωστικου αντικειμενου, που μεχρι και του τελους ειχαμε παντα μια κουβεντα - την οποια απολαμβανα, οπως το εγγονι ακουει το σοφο παππου του, με τις αντιρρησεις μου και παντα προσμενοντας μια απαντηση να γλυκανει την αγωνια μου ... ποτε δεν μου την αρνηθηκε - μιλωντας για τον Περικλη Τσεκερη μιλας για ενα πνευματικο γιγαντα, ενα διαμαντι ηθικης!
Αναφερω, οτι σε αυτον τον ανθρωπο χρωσταω μια λυτρωτικη σπρωξια προς την Ορθοδοξια! Οχι, οτι δε θα γινονταν, αλλα ας πουμε ηταν το προτυπο του κοσμικου ορθοδοξου που με κρατησε, που μου επετρεψε να ρωτησω, που με νουθετησε, που με γλυτωσε, που με ηρεμησε, που με βοηθησε! Πολλες φορες καταφερομουν εναντιων προσωπων και ζητουσα συγκαταθεση στο κουτσομπολιο μου αυτο, ΔΕΝ το εκανε ποτε ... χρονια μετα καταλαβα γιατι! Τοτε τον πιεζα να με επιβεβαιωσει αλλα το αρνιοταν πεισματικα, ηξερε και ας μη μου το ελεγε οτι και τοτε με εκπαιδευε.
Πλημμυριζει ο νους μου εικονες ... ωχριω εμπρος του ως συνανθρωπος του, ως προς το ηθικο, πνευματικο και επιστημονικο του αναστημα! Ισως ειχε καποιες αγωνιες αν τα καταφερε ως δασκαλος, ειμαι σε θεση να του πω οτι δεν του ειπα οσο ηταν εν ζωη ... Τα καταφερες δασκαλε, και σε ευχαριστω πολυ! Δε θα σε λησμονησω ποτε!
ΥΓ: Μια φορα στο Αγιο Ορος που βρισκομασταν τον καλουσα συνεχεια δασκαλο. Για μια στιγμη κατσουφιασε και με παρακαλεσε να μην το ξαναπω! Δε του χαλασα το χατηρι αν και ολο το ειναι μου ετσι τον ελεγε! Μια μερα, σε μια τηλεφωνικη μας επικοινωνια, μιας κ ζω στη χαλκιδα και μιλουσαμε κανα δυο φορες το χρονο μονο, τον ρωτησα για τοτε, και του ειπα το παραπονο μου οτι θελω να τον προσφωνω δασκαλο, και θυμαμαι που απαντησε " παιδι μου, δασκαλος ειναι αυτος που ξερει κατι πολυ καλα, ε δεν ειμαι εγω αυτος ..."
Και ομως καλε μου αξεχαστε αμεμπτε δασκαλε .... ΕΙΣΑΙ!
Ο Χριστος να σε αναπαυει!
Πάει και ο Αλεξανδρόπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφή